We staan op station Klarenbeek. Het stationnetje ‘in the middle of nowhere’ dankt zijn bestaan aan de sigarenkistenzagerij van de familie Krepel. De heer Krepel kreeg het voor elkaar dat voor de aanvoer van hout een treinhalte werd gebouwd aan de spoorlijn van Apeldoorn naar Zutphen. Met paard en de Mallejan werden de boomstammen naar de houtzagerij op zijn landgoed Klarenbeek vervoerd.
Even nadat we het station hebben verlaten worden we welkom geheten in het Klarenbos. Na veel omzwervingen zijn kabouters uit Heinde en Verre hier neergestreken en inmiddels helemaal ingeburgerd. Om de kabouters niet uit hun dagrust te wekken lopen we zo stil mogelijk door het kabouterdorp naar de route.
Die brengt ons al snel in het dorp Klarenbeek. Het dorp is altijd sterk verbonden geweest met de familie Krepel. De sigarenkistenfabriek, waar later een deurenfabriek bij kwam, bracht het dorp werk en geld. Er werden huizen, een immense kerk en een school gebouwd.
Na een blokje om door het dorp betreden we Landgoed Klarenbeek. Links schittert tussen de bomen een vijver. Dat moet de grote wijer zijn van de watermolen van Krepel. Alleen de dubbele waterval is daar nog van over. Helaas kunnen we de plek niet bekijken.
Bij bloembakken vol geraniums klimmen we een dijkje op. We slingeren een stukje mee met de Beekbergsebeek en lopen aan de andere kant weer terug. Verderop verandert de beek in een Grand Canal en mondt na de idyllische Hoge Brug uit op de molenvijver voor Huize Klarenbeek. Vanaf hier heet de Beekbergsebeek Klarenbeek.
We verlaten het landgoed en volgen de Klarenbeek door de velden, raken de beek in het bos even kwijt maar pikken hem weer op in het Beloofde Land. Langs het pad over dit nieuwe landgoed is het een ware bloemenweelde met fladderende vlinders en zoemende bijen. Kikkers springen voor onze voeten weg. In de verte schittert een moderne robuuste waterburcht.
Na dit nieuwe landgoed wacht ons een ander fenomeen: een dijk in het bos. Het dijkje bestaat al sinds de Middeleeuwen en moest het water van de Voorsterbeek tegenhouden als deze ’s winters buiten haar oevers trad.
De route zoek nog één keer de beek op. De krakkemikkige bruggetjes in de routebeschrijving doen ons besluiten richting station te gaan. We zwaaien nog even naar de kabouters en dan zit ook deze beekloop er weer op. Een mooie route van aan elkaar geknoopte rondjes met wat onvermijdbare dubbele stukken. Daarbij is naast de GPS de routebeschrijving onmisbaar.
